Hoe onbevangen kan je uit eten met latexallergie?

Vrijdag ga ik uit eten, eenmaal binnen valt mijn blik op de openkeuken van het restaurant. Wat zie ik daar? Een doos latex handschoenen. Ik kijk nog eens wat beter: Ze zijn nog gepoederd ook!
Oh nee toch.. Ik ga altijd zorgvuldig te werk als ik uit eten ga. En ook nu heb ik vooraf het restaurant gebeld en een medewerker gesproken.

De gesprekken gaan over het algemeen zo: ‘Ik wil graag bij jullie eten en ik heb een latexallergie’.
Een wat…’? ’Een latexallergie, een beroepsziekte uit de gezondheidszorg. Én het is voor mij belangrijk dat jullie niet met latexhandschoenen werken, zeker niet met de gepoederde.’ ‘Óh…..nog nooit van gehoord! Wat gebeurd er dan? ‘Nou, dan word ik ziek en in het ergste geval doodziek…’Da’s niet best’. ‘Nee, dat klopt en daarom bel ik ook.’

Het gesprek kan vervolgens twee kanten opgaan. Of het is : ‘Ja wij werken met die handschoenen’ en dan is het gesprek afgelopen. Of het is ‘nee, die gebruiken we niet’ en dan is het de kunst om nog even door te vragen. Over het algemeen checken ze nog een keer in de keuken of het echt zo is en vervolgens vraag ik of ze ook met een dieet rekening kunnen houden. Dat is over het algemeen geen probleem.

Na een dergelijk telefoongesprek slaak ik mijn diepste zucht. Hoe vaak ik deze gesprekken al heb gevoerd? Ik kan het niet meer tellen! Maar goed, ik heb er wel wat voor over om gezellig uit eten te kunnen gaan .

Deze avond wijken we uit naar een andere restaurant waar ze  Nitryl handschoenen gebruiken in de keuken. Gelukkig hebben mijn vriendinnen er geen moeite mee, zij zijn vooral verbaasd over de impact van de allergie en alle uitleg die er nodig is. Maar gelukkig, we hebben een alternatief gevonden en installeren ons voor een gezellig samenzijn.

De kok houdt rekening met mijn dieet en wil extra aardig zijn. Aan mijn verder heerlijk verzorgde maaltijd heeft hij een garnituur met tomaat toegevoegd. En tomaat en latexallergie: dat is voor mij een ‘killing’ combi.
Met rommelende maag heb ik het nakijken als mijn bord weer naar de keuken verdwijnt.

©Anneke Derksen 21-12-2012

Nieuw op deze site: een blog uit het hart van Latexallergie Nederland.
4 december 2012,
Latexallergie Nederland is sinds een jaar zichtbaar voor de buitenwereld. Het boek, de site, de Facebook pagina, Twitter en natuurlijk niet te vergeten de betrokken mensen die artikelen schrijven in kranten, tijdschriften, vakbladen etc., zijn ‘instrumenten‘ om de wereld bewust te maken van de gevaren rond het fenomeen latexallergie.

Wat heeft dit alles voor effect? Hoe gaat het nu verder? Wat gebeurt er achter de schermen?

Daarover ga ik u vanaf nu op de hoogte houden d.m.v. deze blogs.

Ik ‘bijt de spits af’ door u wat meer vertellen hoe het nu met mij en mijn latexallergie gaat.

In 2003 is bij mij de latexallergie letterlijk uitgebarsten. Na het langzaam herstellen, de afsluiting  van de rechtszaak die 7 jaar duurde, het verschijnen van mijn boek “Tussen de schuifdeuren van de Eerste Hulp”  en de start van informatie punt Latexallergie Nederland, in oktober 2011, hoor ik mijzelf meer en meer zeggen: “Ik ben draagster van latexallergie”. Ik weet heel goed wat mijn beperkingen zijn, hou daar in mijn dagelijks leven zoveel als kan rekening mee. En het blijft onvermijdelijk dat het soms mis gaat. Gezwollen gezicht, doodmoe, misselijk, hoofdpijn, eczeem, uitslag, noem het maar op. Wat  ik merk is dat mijn lichaam sneller herstelt, tenzij ik een paar ‘aanvaringen‘ met latex achter elkaar heb. Dus het blijft altijd oppassen. En ik heb mij een ding voorgenomen: ik laat mij ‘niet kisten’. Nog letterlijk, nog figuurlijk.

Ook en vooral niet in het onder de aandacht brengen van het gevaar van de latex(poeder)handschoenen. Want reken maar…er komt voldoende medewerking , maar ook weerstand op mijn pad.
©Anneke Derksen