Maand: april 2013

Het doel is integratie

Aan de hand van gebeurtenissen in de wintermaanden wandel ik in deze blog door de curve van een veranderingsproces. Soortgelijke curve’s worden gebruikt in de coachings praktijk en lenen zich goed om eens te kijken hoe het ervoor staat met de bewustwording van latexallergie in Nederland.

Het doel van Latexallergie Nederland is het bereiken van de fase van integratie. Het zou betekenen dat er geen nieuwe patiënten met latexallergie bijkomen. En dat de mensen zonder latexallergie weten wat de gevaren zijn van deze allergie. He ja!: nooit meer hoeven vragen: “Gebruikt u latexhandschoenen?”. Een mooi doel om naar te streven en tevens een lichtbaken op zee voor degenen die ermee te maken hebben.

Afgelopen winter heb ik veel vragen gehad van latexallergie patiënten. Patiënten,  jazeker, omdat zij ziek zijn en in veel gevallen niet weten waarmee rekening te houden.

Niet alleen in praktische zin zullen zij (eet-, kleed-,leef-) gewoonten moeten aanpassen, ook mentaal zullen zij zich moeten instellen op de nieuwe situatie.  Daaronder valt ook: zich voorbereiden op onbegrip, want er zijn altijd mensen (waaronder artsen) in je omgeving die je keer op keer duidelijk moet maken dat het echt niet “tussen je oren” zit.

Al laat de lente op zich wachten, ik wil eerst de mensen in het zonnetje zetten die helpen bij het bereiken van het doel van Latexallergie Nederland. Zij zitten in de fase van de integratie. Zij zijn er gelukkig in alle sectoren. De anesthesist die mij ondersteunt en mij met woord en daad terzijde staat. De tandarts, waarvoor ik graag een paar uur in de trein zit, maar waar ik wel veilig ben. De restaurants die met andere handschoenen werken en rekening houden met mijn dieet.
De kapster die een collega die met een doos latexhandschoenen binnenkwam meteen vroeg om deze weg te gooien. De anesthesie medewerker die onvermoeibaar doorgaat om de gevaren van latex onder de aandacht te brengen. Het ondersteunt mij om elke keer weer de latexallergie onder de aandacht te brengen.

Ervaringen genoeg en ik zal er een paar beschrijven:

In november benaderde ik een kinderopvangorganisatie over het gebruik van latexhandschoenen in de kinderopvang. Ik was geschrokken door berichtgeving dat kinderen tegenwoordig regelmatig verschoond worden terwijl er latex(poeder) handschoenen worden gebruikt!
In ons eerste gesprek verschoven zij van bewustwording naar frustratie over mijn lastige vraag. Verwarring en ontkenning waren onderdeel van deze verschuiving(zie curve). Ik was niet gerust en ook ronduit boos na dit telefoongesprek en heb een dringende en informatieve mail  nagestuurd.
Na intern overleg binnen deze organisatie hebben zij in januari alle locaties verzocht om met directe ingang vinylhandschoenen aan te schaffen en de latexhandschoenen weg te gooien. In korte tijd waren zij van een plek voor de curve naar de plek van integratie gegaan.

Een andere ervaring:

Een arts die een ingezonden brief schreef naar een medische website bagatelliseerde in deze brief latexallergie. Kort door de bocht:  Hij had een eigen onderzoek gedaan naar het voorkomen van latexallergie onder zijn patiënten. Het viel in zijn ogen allemaal wel mee. Hij was, in de zin dat hij zich afvroeg waarom ziekenhuizen zich zo druk maakt over een latexvrij beleid, wel bewust van latexallergie en hij  zat in de curve op het punt van ontkenning. Uiteraard heeft Latexallergie Nederland een reactie op deze brief geschreven. Dus misschien is deze arts zich verder gaan verdiepen in latexallergie en is hij nu verder op de curve. Maar zover gaat dit verhaal nog niet.

Bewustwording en ontkenning kom ik regelmatig  tegen en helaas ook vaak in de horeca.
In deze bedrijfstak zijn veel ondernemers zich onbewust van latexallergie.
Onlangs sprak ik een medewerkster. Zij luisterde naar mijn relaas en belde later ook terug om meer informatie te vragen. Zij was zich door mijn vraag naar het gebruik van de handschoenen in de keuken bewust geworden van latexallergie en ging met haar manager overleggen of zij konden overgaan op andere handschoenen. Een week later belde zij terug:  de manager kon mij niet anders dan een kop koffie aanbieden. Andere handschoenen gingen zij niet aanschaffen. Ik kijk wel uit, want ik begreep dat ze zelfs latexpoeder handschoenen gebruiken. Die poeder zweeft overal rond.  Je ademt het in en het valt op het eten.
De medewerkster was in korte tijd deels door de curve gegaan,  en zit nu in het stadium van lichtelijke frustratie.  Ze weet iets van latexallergie, maar kan in haar werk, op dit moment, geen verandering realiseren.
Jammer, ik ga met mijn vrienden een wel veilige plek zoeken om te lunchen. Dus ik hoor graag welk restaurant in Haarlem niet werkt met latexhandschoenen !

© Anneke Derksen, april 2013

Scroll to top